خبرنگار بهشت

نه‌فقط باید از تهدید به‌سمت فرصت حرکت کرد که باید از فرصت هم به‌سوی فرصت برتر، گام‌ها را تنظیم کرد. نگاه من به تفاوت تاریخی تولد حضرت رسول سرمد و رحمت(ص) از منظر دوم است. فرصتی است که باید به فرصت برتر تبدیل شود. اهل سنت، 12ربیع را زادروز حضرت محمد می‌دانند. مبارک فرصتی است این تا بیشتر به آموزه‌های خاتم پیامبران، بیندیشیم و درس گیریم و به‌کار بندیم تا به اعجاز این «کاربست»، بن‌بست‌ها بشکند. شیعه، 17ربیع را به میلاد پیامبر مهر و معرفت، عید می‌داند. این هم خجسته نوروزی است برای نو شدن روز‌ها و حرکت‌ها و به‌سمت تعالی رفتن‌ها، اما این دو فرصت سعید را به فرصتی اسعد باید ارتقا داد به نام «هفته وحدت». تعارف هم نباید پنداشت و به شعار تنها هم نباید برگزار کرد و فقط هم در جشن نباید نشست که هفته وحدت، «هفته حرکت» است. زمان غلبه بر سکون و رکود و مرگ. چه به قول استاد صفایی‌حائری(ره)، اسلام راکد به کفر می‌رسد و کفر راکد به اسلام و مگر سلمان‌ها و ابوذرها جز به حرکت، به مقصد اسلام رسیدند و از این‌سو مگر کم بودند و هستند راکدمغزهایی که به کفر رسیدند؟ این خط از خوارج تا داعش ادامه دارد؛ چیزی که شیعه و سنی باید به هوشیاری و مواجهه منطقی، آن را از دامن اسلام بزداید و به جهان امروز بگوید که «توحش داعش» هیچ نسبتی با اسلام محمدی و مکتب پرمهر و بخشندگی و کرامت پیامبر ندارد. اتفاقا «حرکت» امروز در این مسیر باید سازمان یابد و نظام‌مند از حقیقت اسلام دفاع کند. آنچه در فرانسه اتفاق افتاد و دولتیان آن دیار پشت حرکت حرمت‌شکنانه شهروند خود ایستادند به نام آزادی بیان، می‌تواند ما را به تامل در منظر نخست این نوشته وادارد تا از تهدیدی که دشمنان می‌سازند، به فرصت همگرایی و همراهی ذیل «کسای نبوی» برسیم و بدانیم که برای مسلمانان هیچ دوستی بهتر از خود مسلمانان نمی‌توان یافت و دوستی دول غرب، همواره سرشار از دشمنی با اعتقادات ماست. آنچه در فرانسه اتفاق افتاد، نه اولین بود و نه آخرین خواهد بود که پیش از این بارها حقد و کینه خود را به انواع مختلف اظهار کرده‌اند و بعد از این هم چون آن حقد و کینه در افزایش است، باز چنین خواهند کرد که از دشمن جز دشمنی نمی‌توان انتظار داشت. توقع از مسلمانان است که به هر مذهب و مرام، خود را به اخلاق و سیره نبوی، غنی‌سازی کنند و با رفتاری الگو، به جهان بگویند که پروردگان مکتب محمد رسول‌اند. مستکبران که می‌دانند چه می‌کنند و چه می‌گویند، اما آحاد مردم و شهروندان عادی که بهره‌مند از انصاف هستند، باید اسلام را در رفتار نیک‌اندیشان و محمدی‌رفتاران مسلمان ببینند و تراز گیرند، نه در آنچه داعش به جهان عرضه می‌کند. این ماموریت جهانی امروز مسلمانان است تا اسلام را و رسول خدا را از غربت این غبارهای شوم به‌در آورند و هفته وحدت می‌تواند و باید آغازی مبارک برای این حرکت باشد. چنین باد به لطف خدای رسول!

شهرآرا / شماره 3237 / شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۹ / صفحه اول و 16

https://shahraranews.ir/fa/publication/content/2143/31640

https://shahraranews.ir/files/fa/publication/pages/1399/8/9/2143_18013.pdf

"چراغی که به خانه فرض است به مسجد هم گرما می‌دهد" با اجازه، می‌خواهم آن ضرب‌المثل معروف را نگفته، به ساختاری چنین برسم چون میان خانه و مسجد یک ارتباط ارگانیک است در نگاهی که بیانش را به کلمات خواهم سپرد. منظورم از خانه، ایران است و مسجد را هم جهان اسلام، فرض گرفته‌ام و چراغ هم نماد وحدت و هم‌افزایی است که ضرورت حیاتی دارد برای خارج شدن از مشکلات و در هم شکستن برنامه دشمنان در جنگ اراده‌ها. یعنی ما که از وحدت سخن می‌گوئیم در قواره جهان اسلام و هفته وحدت را طراحی می‌کنیم تا فاصله دشمن ساخته و دشمن خواسته را از میان برداریم باید در کنار این، یک اولویت هم برای ارتقای وحدت در گستره ملی برای خود تعریف کنیم چه غلبه بر مشکلات نه‌تنها با قهر مقدور نیست که این بلیه می‌تواند به عاملی برای مغلوب شدن ما تبدیل شود.
نگاه راهبردی می‌گوید باید کنار هم قرار گرفت و توان‌ها را هم‌افزا کرد و موانع را از سر راه برداشت. برای این هم اول از همه باید سنگِ منیت‌ها را زمین گذاشت و چون ساختار چشم در سر، از خویش چشم پوشید و دیگران را دید. تعریف اندام‌واره‌ای سیاست‌ها و رفتار‌ها می‌تواند ما را در افق‌های تازه‌ای قرار دهد که از دل دیوار‌های بسته هم بتوانیم پنجره باز کنیم به سوی موفقیت. ما اگر به این فصل برسیم، اگر خانه گرما بگیرد از همنشینی و همنفسی ما، قطعا مسجد هم گرما خواهد گرفت. یعنی ما با وحدت ملی هم الگویی موفق به جهان معرفی می‌کنیم و هم در همگرایی جهان مسلمانان می‌توانیم نقشی محوری ایفا کنیم اما اگر در خانه – خدای نکرده - چراغ به خاموشی گراید نه تنها چهاردیواری ما به زمهریر زمستان دچار می‌شود که مسجد هم حال و روز سرد‌تری از خانه خواهد یافت. صدای ما هم مردمان آن سوی جغرافیا را گرد هم نخواهد آورد که به درستی پاسخ خواهیم شنید شما اگر وحدت را راه برون‌رفت از مصائب می‌دانید چرا خود به راه اختلاف می‌روید؟ اگر نان در تنور اختلاف برشته می‌شود چرا ما را از دست بردن به این نان و تنور باز می‌دارید؟ قطعاً برای این جوابی نخواهیم داشت و علاوه بر این گناه سرد شدن مسجد را هم باید در سیاهه اعمال‌مان داشته باشیم که از اختلاف در خانه به اختلاف در مسجد رسیده‌ایم. نمی‌خواهم شماره کنم رفتار‌ها و گفتار‌های یکدلی‌سوز و وحدت‌شکن را. نمی‌خواهم نام ببرم از نابه‌جا‌گویانی که کلماتشان از جنس نیش و تیغ است. همه می‌دانیم و زهرشان را چشیده‌ایم. نیاز به بازگویی نیست اما نیاز فوری و واجب، فراخوان به وحدت است که چهارچوب خانه را مستحکم می‌کند. احتیاج مبرم به همدلی است که چراغ سرای ما را روشن می‌کند. خانه هم که روشن شد، مسجد هم گرما می‌گیرد...

جمهوری اسلامی‌/ شمـاره ۱۱۸۳۷ / شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 / خبر

http://jepress.ir/?newsid=243113

http://www.jepress.ir/archive/pdf/1399/08/10/3.pdf

دنیا بر اساس رابطه بنا شده است. این اصل، همزاد زیست اجتماعی انسان است به گونه‌‌‌ای که می‌توان گفت بدون "ارتباط" همیچ اتفاقی نمی‌افتد چه رسد به این که جامعه‌‌‌ای ساخته شود. اجتماعی شکل گیرد که به ملت یا امت تبدیل شود. همه چیز به ارتباط گره خورده است. زبانِ این ارتباط هم "رسانه" است و نخِ تسبیح پیوستگی جامعه نیز هم. از همین روست که "علمِ رسانه" را "علمِ ارتباطات" نامیده اند و بدین وسیله به تدبیر امور ارتباطات بین الانسانی در جغرافیای جهانی می‌پردازند. این را هم می‌توان اضافه کرد که حتی دیگر موجودات هم برای خود و متناسب با نیاز خویش، داری ظرفیتی در این زمینه هستند و پیام‌های خود را به یکدیگر منتقل می‌کنند. پس می‌توان گفت رسانه مثل هوا در همه هستی جاری است و زیستن بدون آن، نشدنی است. البته در گذر زمان هم رسانه‌ها ساختار نو می‌کنند و شیوه‌ها را تنوع می‌بخشند اما فلسفه وجودی شان همان است که بود؛ ارتباطات! دنیا دارد از این شاهراه برای توسعه خویش بهره می‌برد. حتی قدرت می‌سازد و به اقتدار تبدیل می‌کند. این هم مسئله‌‌‌ای است که ما باید بدان توجه و اهتمام داشته باشیم. نظام ما نیز در پنجمین دهه حیات خود باید بیش از گذشته به این مهم عنایت داشته باشد. صاحبان تصمیم هم باید به این نتیجه رسیده باشند که ما نیازمند یک نظام رسانه‌‌‌ای پویا و چابک هستیم که به جایگاه مرجعیت رسانه‌‌‌ای برسد. آن هم در زمانه‌‌‌ای که رسانه‌های رسمی‌اگر رسم رسانگی فروگذارند و در سیاست‌های محدود حرکت کنند در شیب تند کاهش مخاطب می‌افتند و باز آن هم نه فقط برای مردم خودمان که برای دیگر جوامع نیز هم. نظامی‌که برای همه موضوعات، مسئله خوانی و طرح برای پاسخ داشته باشد. واقعیت –با هزار تاسف- این است که رسانه‌های ما تا کنون چندان که باید نتوانسته اند نیاز نظام برای انتقال پیام را براورده کنند. ما علاوه بر لکنت حرفه ای، گاه دچار تک و پاتک نسبت به یکدیگر شده ایم و توان برخی از رسانه‌های ما، مصروف دفع بخشی دیگر شده است. یعنی دستِ چپ و راست ما، مدام به کار شستنِ یکدیگر بوده اند به جایی این که چشم‌ها را بشویند و برای جور دیگر دیدن و بهتر دیدن آماده کنند! نتیجه هم شده است روزگار موجود که داریم با همه وجود، لمس می‌کنیم. روزگاری که نه فرهنگ ملی در آن امنیت دارد و نه حتی دین با همه ساختار‌ها و قواعد و متون متقن اش. برای عبور از این روزگارِ پر چالش و گذر موفق از این پیچِ تاریخی، باید همه ظرفیت‌های رسانه‌‌‌ای را در نظامی، جامع، هم افزار کرد و با بهره گیری از توان‌های متشتت، انرژیی متراکم به وجود آورد که توان پدافند نسبت به فرهنگ خودی و و حتی آفند به بیگانه را داشته باشد. این ضرورت، می‌طلبد تا نظام رسانه‌‌‌ای ما، متناسب با فضای تازه و ظرفیت‌های جدید، نوسازی شود. آن هم بر اساس حرفه‌‌‌ای گری، صداقت تخصصی، اخلاق رسانه‌‌‌ای و پاکیزه زبانی. با این رویکرد می‌توان مخاطبان رفته را هم باز گرداند و با گستره دامن همراهی، به مرجعیت رسانه‌‌‌ای رسید. چیزی که به شدت بدان نیاز داریم....

ب / شماره 4321 / شنبه 10 آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 /

http://archive.birjandemrooz.com/PDF/990810.pdf

ظرفیت رسانه‌ای استان خراسان باید برای استاندار جدید مشخص شود

نایب رئیس خانه مطبوعات و رسانه‌های خراسان رضوی عنوان کرد: انتظارات از استاندار به دو بخش تقسیم می‌شود یکی در حوزه رسانه و ارتباط متقابلی که باید با نهاد حاکمیتی استاندار داشته باشد و بخش دیگر انتظاراتی است که جامعه از استاندار دارند؛ آقای معتمدیان در خراسان جنوبی کارکرد مثبتی ارائه کرده بود و مجموعه استان به ایشان باور و اطمینان داشت، به گونه‌ای که نوبت قبل نیز که قرار بود از خراسان جنوبی به استان دیگری منتقل شوند مردم واکنش نشان داده و ایشان ابقا شدند. اما این دوره جابه‌جایی به صورت ناگهانی صورت گرفت و مردم خراسان جنوبی اگر متوجه این جابه جایی می‌شدند ساکت نمی‌نشستند و منظور ما از این صحبت‌ها این بود که آقای معتمدیان در خراسان جنوبی کارنامه قابل دفاع و امید آفرینی داشته است.

غلامرضا بنی اسدی خاطرنشان کرد: ما انتظار داریم همان کارنامه متناسب با بازه زمانی که در خراسان رضوی حضور دارند را از ایشان شاهد باشیم و توقع داریم برای روز به روزی که در خراسان رضوی حضور داشته و مسئولیت دارند برنامه‌هایی متناسب با ظرفیت استان که بی‌بدیل اگر نباشد کم بدیل خواهد بود، داشته باشند. امیدواریم پس از ماموریت این فرد روزهای بهتری در استان را تجربه کنیم و بتوانیم بدرقه‌ای باشکوه متناسب با عملکردشان داشته باشیم.

نایب رئیس خانه مطبوعات و رسانه‌های خراسان رضوی ادامه داد: در خصوص توقع اهالی رسانه نیز باید گفت که از استاندار توقع می‌رود اهالی رسانه خراسان رضوی را باور کنند همانطور که در خراسان جنوبی این تجربه خوب را داشتند؛ ما در خراسان جنوبی شاهد همکاری، مساعدت و حمایت ایشان از تشکل‌های صنفی مطبوعات به ویژه خانه مطبوعات و رسانه‌های خراسان جنوبی بوده‌ایم و ما نیز توقع داریم که تجربه همان تعامل با رسانه‌ها به ویژه با خانه مطبوعات خراسان رضوی را داشته باشیم.

بنی‌اسدی اضافه کرد: استاندار جدید نیز قطعا می‌داند خراسان رضوی در حوزه رسانه قطب دوم رسانه‌ای کشور و در حوزه رسانه‌های نوین قطب اول است، قطعا این استان با دیگر استان‌ها متفاوت است و این تفاوت نیز اقتضا می‌کند استاندار با نگاهی متفاوت‌تر از همه جا به رسانه‌های استان نگاهی داشته باشد.

وی عنوان کرد: استاندار قبلی خراسان رضوی مثلث اقتصادی را تعریف کرد و استاندار جدید اگر قرار است همان خط را ادامه دهد قطعا این شکل هندسی را باید به صورت چهار ضلعی ببیند و رسانه‌ها ضلع چهارم این شکل هندسی باشند، چون اگر قرار است اقتصاد به توفیق و جامعه به آرامش برسد قطعا نیاز است که رسانه‌ها حرفه‌ای، به صورت اخلاقی و مومنانه در تراز رسانه‌های انقلاب اسلامی‌درکنار کار باشند.

نایب رئیس خانه مطبوعات و رسانه‌های خراسان رضوی بیان کرد: دلیل اینکه فعالیت‌های استاندار قبلی کمتر به چشم آمد این است که چشم صادق و امین مردم که رسانه‌ها باشند در کنار کار دیده نشدند، امیدوارم استاندار جدید با توجه به این نکته رسانه‌ها را بهتر ببینند و از ظرفیت رسانه‌ها که ظرفیتی بی‌بدیل است استفاده کنند و جامعه نیز از ظرفیت مدیریتی آقای معتمدیان به عنوان استاندار جدید به خوبی بهره برند و اعتمادی که به نظام دارند را ارتقاء دهند.

بنی‌اسدی ابراز کرد: به عقیده من استاندار جدید در قدم اول باید جلسه‌ آشنایی با رسانه‌ها داشته باشند و ظرفیت‌های رسانه‌ای استان را ببینند و کارکرد رسانه‌های استان برایشان مشخص شود، زمانی که رسانه‌ها با استاندار دیدار داشته باشند و همفکری صورت گیرد قطعا به یک خط مشخص برای همکاری و تعامل خواهند رسید تا با برداشتن قدم‌های بعدی به موفقیت برسیم.

از آنجایی که رسانه‌ها چشم، گوش و زبان مردم هستند و رسالتشان رساندن حرف‌های مردم به گوش مسئولین استانی و کشوری است و نقش پراهمیتی در توسعه استان دارند می‌توانند در قالب مشاور در کنار استاندار جدید قرار گیرند و ایشان را در ارائه راه‌حل‌های درست و خوب برای مرتفع شدن مشکلات استانی همراهی کنند.

ایسنا خراسان رضوی / کد خبر: 99080704117 / چهارشنبه / ۷ آبان ۱۳۹۹ / ساعت:۱۰:۵۶

https://www.isna.ir/news/99080704117/

قبل التحریر: صبر کردیم تا ببینیم واکنش‌ها به فرمان رهبر انقلاب و حکم شرعی‌شان از طرف افراد مختلف چه خواهد بود. امید داشتیم مدعیان ولایتمداری اول از همه با جان بپذیرند این حکم شرعی و ملی و انقلابی را و دیگران هم الگو گرفته از آنان در این اقدام صواب، ثابت‌قدم شوند و به ثواب برسند اما...
تحریر موضوع : "وقتش نشده کلاس‌های تفسیر رو تعطیل کنید و قدری حلقه اطاعت تشکیل دهید؟!" خیلی پسندیدم این جمله را که عزیزی خطاب به اصحاب توجیه گفته بود. آنانی که سخن صریح رهبر انقلاب را در غلط دانستن توهین به رئیس‌جمهور، توجیه و تفسیر آنچنانی می‌کنند. آن هم کلامی‌که چون برهان قاطع صریح‌المعناست. یکی می‌گوید"رهبری که مصداق برای این توهین‌ها تعیین نکرده‌اند."!! او "وقیح" خواندن روحانی و "اف بر تو باد" را مصداق توهین نمی‌داند و روحانی را "نازک نارنجی" می‌خواند. آن دیگری که ید طولایی- بخوانید زبان درازی- در بدگویی دارد و انگار از تکرار اعدام، کامش شیرین می‌شود هم از گفتار و رفتار "غلط" خود عذر نمی‌خواهد و به همین بسنده می‌کند که "تبعیت از فرامین الهی رهبر عزیز و ولی امرم را از اوجب واجبات میدانم" درحالی که میداند "عذرخواهی" از رفتار "غلط" اولین قدم در راستای تبعیت از منهج ولی‌امر است. بزرگ قوم که باید به قاعده تندگویان را بنشاند و بر آتشِ کلامشان آب بپاشد هم نه تنها چنین نکرد که با گفتنِ "از این پس حرف‌هایی که مردم به آنها می‌زنند و گلایه‌های مردم از مسئولان اجرایی را در سینه خود محفوظ می‌دارند و..." تاکید کرد از این پس "دولت را از طریق نقد صریح و دلسوزانه، نظارت و کنترل بر بودجه و اجرای قوانینی که معطل مانده است یا خلاف قانون عمل می‌شود به مجلس و مردم پاسخگو می‌کنند." یعنی شیوه‌ای که از اول باید بدان ملتزم می‌بودند. با این همه کلمات بار عذرخواهی نداشت که باید می‌داشت. باری، دیگرانی هم که – با عناوین مختلف و خود استاد خوانده - تند می‌گفتند و بد می‌نوشتند و توهین را جای نقد نشانده و لباس خیرخواهی پوشانده بودند هم سکوت کرده‌اند انگار مخاطب کلام صریح حضرت آیت‌الله خامنه‌ای نیستند! غافلند که مردم قد و قامت همه را دیده‌اند و امروز "نشسته راه رفتن"، باعث فراموشی نمی‌شود! امیدواریم این کلام معیار رهبر انقلاب را آویزه گوش و رسم‌الخط انقلابیگری بدانند مدعیان انحصاری انقلابیگری و ولایتمداری و هیچ‌کس زبان به توهین نگشاید و لب از انتقاد فرو نبندد که اولی زهر است و دومی‌- به‌رغم تلخی اولیه - شهد. دولتیان هم باید به همین رفتار، سلوک کنند و همه ما با رفتاری چنین، می‌توانیم کنار هم قرار بگیریم و تکلیف اصلی‌مان که خدمت به مردم است را به انجام رسانیم. کوته سخن این که عذرخواهی کنیم از غلط گفته‌ها و اشتباه رفته‌ها تا فرهنگ عذرخواهی در جامعه نهادینه شود و منیت‌ها را و بت‌شدگی‌هامان را بشکند. از یکدیگر بگذریم و ناشنیده و نادیده گیریم خیلی رفتار‌ها و همدیگر را ببخشیم و بالاتر از بخشش، فراموش کنیم بدی‌ها را تا خدای "کریم‌الصفح" همه ما را ببخشد و در ادامه راه، دست‌مان را بگیرد.
بعدالتحریر
بنده خدایی – ناظر به همین رفتارها - می‌گفت: نظامیان، سیاستمداران خوبی نمی‌شوند چنان که سیاسیون هم نمی‌توانند در عرصه نظامی‌موفق باشند. کاش هرکس به قواره خود در جایی بنشیند و یا تلاش کند در هر لباس و جایگاهی که قرار گرفت، اندازه آن بشود. این برای همه بهتر است و برای خود افراد، بهتر از بهتر. امیدواریم روزگار مسئولان بهتر شود تا برای بهتر شدن حال مردم تلاش را مضاعف کنند. چون به این باور داریم مثل همیشه می‌نویسیم؛ ان‌شاءالله!

جمهوری اسلامی‌/ شمـاره ۱۱۸۳۵ / چهارشنبه ۰۷ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 / خبر

http://jepress.ir/?newsid=242973

http://www.jepress.ir/archive/pdf/1399/08/07/3.pdf

http://www.jepress.ir/index.php?year=1399&month=08&day=07&category=3&

«دیشب اخبار بیست‌وسی رو می‌دیدم، تقریبا همه مسئولان از اوضاع مملکت ناراضی بودند. به نظر می‌رسد عملکرد ما مردم، خوب نبوده، مسئولان رو ناراحت کردیم!» این جملات را در یک کانال طنز خواندم. اما طنز نیست، باور کنید عین واقعیت است. درستی این گزاره را می‌توانید همین امشب ببینید. کافی است پای تلویزیون خودمان بنشینید تا ببینید که مسئولان با چه حرارتی از نابسامانی در جامعه گلایه می‌کنند و چه سوزناک، کلمات را کنار هم می‌نشانند که آدم می‌خواهد از کنار دوستان برخیزد و سر به دیوار بکوبد و‌های‌های گریه کند بر احوالی که جامعه دارد؛ احوالی که حال مسئولان را هم چنان ناخوش کرده است که کلماتشان، بار این حال را به دوش می‌کشد. تازه برخی‌هایشان هم بعد شرح حال، یک سیاهه بلند از «باید»ها ردیف می‌کنند که باید انجام شود تا از اوضاع راضی شوند. یادشان رفته است انگار که مخاطب این «بایدها» خودشان هستند. شاید هم فراموش نکرده‌اند و واقعا فکر می‌کنند این مردم هستند که «بایدها» را باید به انجام رسانند، والا آدم کاری را که خودش باید انجام دهد، جار نمی‌زند تا اگر درصدی هم انجام نشد، بدهکار افکار عمومی‌نباشد، چه رسد به مسئولان که گاه بیشتر بایدهای تکلیفی خود را هم به سرانجام نمی‌رسانند. تازه برخی افراد «نوصندلی» هم هستند که پی بلند شدن آوازه و نام خود، «آواز» بلند می‌کنند برای اعلام نارضایتی و درازتر شدن فهرست بایدها. خب وقتی همه طلبکارند، نمی‌شود که کسی بدهکار نباشد. اینجاست که می‌رسیم به دیوار کوتاه مردم و نتیجه می‌شود همین نگاه طنز که: «دیشب اخبار بیست‌وسی رو می‌دیدم، تقریبا تمام مسئولان از اوضاع مملکت ناراضی بودند. به نظر می‌رسد عملکرد ما مردم خوب نبوده، مسئولان رو ناراحت کردیم!»

شهرآرا / شماره 3235 / چهارشنبه ۰۷ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 16 / نگاه هشتم

https://shahraranews.ir/fa/publication/content/2131/31418#

دشمن هم در دشمنی باید به قاعده و قانونی پایبند باشد. از قدیم هم همین طور بوده است و هرکه قانون را شکسته است تا قیامت رسوای تاریخ شده است. اما برخی دشمنان در دشمنی هم اهل خیانت و ناجوانمردی اند. نمونه تام و تمام این قبیل دشمن که ناجوانمردی را هم شرمنده کرده اند آمریکاست. همان که به حق شیطان بزرگ می‌خوانیمش. واقعیت این است که فقط دست آمریکا "چدنی" نیست که با دستکش آن را بپوشاند. تمام وجودش چنین است لذا هرچه می‌کوشد تا با نقاب‌های گوناگون و تن پوش‌های متعدد، حقیقت وجودی خود را بپوشاند باز قطعه‌‌‌ای از چدنِ پیکرش، از یک جایی بیرون می‌زند. نمی‌تواند هم جلویش را بگیرد. آنچه می‌کند هم از سر کین است و هم از این روست که اقتضای طبیعتش این است پس باید هوشیاری افزون کرد در برابر هر دوگانه ملعونی که با خود دارد. بزک‌های گاه به گاه، مثل لاک زدن پنجه گرگ است و تلاش برای زیبا نمایی اش مثل مسواک کشیدن به دندان گرگ. در واقع اما نه بهداشتی می‌شود و نه زیبا! فقط کافی است از جا برخیزد گرگ تا باز دندان و پنجه در جانِ دیگری زند و تلاش مسواک کشان و لاک زنان را یک جا به باد دهد. نمونه دم دستی و تازه شده آن همین "کمبود انسولین" است. داروی حیاتی برای بیماران خاص که خصومت آمریکایی با تحریم جلوی ورود آن را گرفته است. می‌گویند دارو را تحریم نکرده ایم اما نمی‌گویند وقتی سیستم بانکی تحریم ، پول‌های ما بلوکه شده و حتی امکان ثبت سفارش نیست و راهِ داد و ستد را سد کرده اند و پولی نمی‌توانیم جا به جا کنیم چطور می‌توان دارو خرید؟ چطور می‌توان آورد؟ و خیلی چطور‌های دیگر که پرداختن به هر کدام فرصتی دیگر می‌طلبد. مهم نیست که در سیاهه تحریم‌ها اسم دارو را تصریح کرده باشند یا نه اما همین که راه‌ها را بسته اند عملا جز تحریم دارو، معنایی ندارد. نتیجه هم روشن است و صدایش از کلماتی شنیدنی است که از حقیقت مظلومیت و غربت یک ملت در فضای مجازی بلند شده است چنان که پایگاه خبری انتخاب هم در این باره نوشته است؛ شمار زیادی از کاربران توئیتر چند روزی است با هشتگ #انسولین_نیست در حال بیان مشکلات بیماران دیابتی هستند؛ بیمارانی که مدتی است دسترسی آنها به انسولین بسیار دشوار شده. آن هم انسولینی که برای آنها حکم اکسیژن برای نفس کشیدن را دارد. «انسولین نیست» یک واقعیت است که طعم تلخ و دردناک آنها را این دسته از بیماران حس می‌کنند. اگر هم در گوشه و کنار بازار، از راه‌های رسمی‌و غیررسمی، انسولینی پیدا شود، آن قدر گران است که بیشتر بیماران قدرت خریدش را ندارند." و این قبل از هرچیز نتیجه تحریم‌هایی است که نه علیه یک دولت که برای زمین زدن یک ملت طراحی شده است. ملتی که هیچ گناهی ندارد و بسیاری از بیماران، حتی نمی‌دانند سیاست را با سین می‌نویسند یا صاد اما دارند قربانی "جنایتِ عریانِ آمریکا" می‌شوند. یعنی آن چدن پنهان باز عریان می‌شود، طعم مرگ می‌گیرد و زشتی آنان را آشکار می‌کند. اما چدن، تحمل فولاد را ندارد، شکستنی است و قطعا خواهد شکست این پنجه شوم که شیشه زندگی خیلی‌ها را شکسته است. خواهد شکست آنکه معاهدات انسان دوستانه و بین المللی را به هیچ گرفته است. خواهد شکست دستی که گرمای عهد و پیمان ندارد و دور نیست آن روز که صدای شکستن این دست چدنی، دنیا را خوشحال کند....

ب / شماره 4319 / چهار شنبه ۰7 آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 /

http://archive.birjandemrooz.com/PDF/990807.pdf

«وقتش نشده است کلاس‌های تفسیر را تعطیل کنید و قدری حلقه اطاعت تشکیل دهید؟» خیلی پسندیدم این جمله را که عزیزی خطاب به اصحاب توجیه گفته بود؛ آنانی که سخن صریح رهبر انقلاب را توجیه و تفسیر آن‌چنانی می‌کنند، آن‌هم کلامی‌که چون برهان قاطع صریح‌المعناست. یکی می‌گوید: «رهبری که مصداق برای این توهین‌ها، تعیین نکرده‌اند.» او «وقیح» خواندن روحانی و «اف بر تو باد» را مصداق توهین نمی‌داند و روحانی را «نازک‌نارنجی» می‌خواند. آن دیگری که ید طولایی- بخوانید زبان درازی- در بدگویی دارد و انگار از تکرار اعدام، کامش شیرین می‌شود، نیز از گفتار و رفتار «غلط» خود، عذر نمی‌خواهد و به همین بسنده می‌کند که «تبعیت از فرمان‌های الهی رهبر عزیز و ولی‌امرم را از اوجب واجبات می‌دانم»، حال آنکه «عذرخواهی» از رفتار «غلط» اولین قدم در راستای تبعیت از منهج ولی‌امر است. دیگرانی هم که تند می‌گفتند و توهین را جای نقد نشانده و لباس خیرخواهی پوشانده بودند، سکوت کرده‌اند. انگار مخاطب کلام صریح حضرت آیت‌ا...خامنه‌ای نیستند. غافلند که مردم قدوقامت همه را دیده‌اند و امروز «نشسته راه رفتن»، باعث فراموشی نمی‌شود. امیدواریم این کلام معیار رهبر انقلاب، آویزه گوش و رسم‌الخط انقلابیگری شود و هیچ‌کس زبان به توهین نگشاید و لب از انتقاد فرونبندد که اولی زهر است و دومی‌-باوجود تلخی اولیه- شهد. دولتیان هم باید به همین رفتار، سلوک کنند و همه ما با رفتاری چنین، می‌توانیم کنار هم بایستیم و تکلیف اصلی‌مان را که خدمت به مردم است، به انجام رسانیم. کوتاه سخن اینکه عذرخواهی کنیم از غلط گفته‌ها و همدیگر را ببخشیم تا خدا همه ما را ببخشد و در ادامه راه، دستمان را بگیرد.

شهرآرا / شماره 3234 / سه‌شنبه ۰۶ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 16 / نگاه هشتم

https://shahraranews.ir/fa/publication/content/2126/31304

برای کسی که نفس‌هایش به شماره افتاده است، هراس این که کسی برای لحظه‌‌‌ای دهانش را بگیرد هم کشنده است چه رسد که در عالم واقع هم پنجه‌‌‌ای پرفشار راه نفس را بگیرد! این که می‌خوانییم و می‌شنویم و می‌بینیم که بازنشستگان تامین اجتماعی در مواجهه با خبرهای گوناگونی که می‌رسد، لرزه برجانشان می‌نشیند از این روست که وضعیت حقوقی شان مثل تنفس سخت است. امیدشان برای آزادسازی تنفس با متناسب سازی حقوق‌ها، به ناامیدی گرائید و امروز که می‌شنوند مجلس انقلابی هم می‌خواهد دست در سفره شان برد نمی‌دانند چه باید گفت و چه باید کرد. نه که نمی‌دانند و نمی‌توانند اما نمی‌خواهند فضا را از این که هست، آشفته حال تر کنند لذا به دنبال راهی می‌گردند که بدون افزایش دوز تلخی نتیجه بدهد. حرف زبان و نگاهِ خسته بسیارشان این است؛ در زمین فریادرسی پیدا می‌شود یا باید دست به آسمان بلند کرد؟ حق هم دارند چشم در آسمان اجابت خداوندی بگردانند چون از کوچه‌های زمین که دستی به یاری شان بلند نمی‌شود بماند که برای برداشتن از سفره شان دست‌ها توانا می‌شود. قصه این است که انگار دولتیان و مجلسیان می‌خواهند طرح یارانه معیشتی را از جیب آنان عملیاتی کنند. خیلی هم راحت پز حاتم طائی شدن می‌دهند چون می‌دانند ریالی از سفره امروز و فردایشان برداشته نمی‌شود چون همه خرج قرار است از کیسه میهمان، که همان بازنشستگان تامین اجتماعی هستند پرداخت شود! یک بار صحبت از طرح حاج بابایی به میان می‌آید و دیگر بار حرف دولت. اما هرچه هست باید برایش در سرفصل‌های بودجه، تدبیر کنند نه از سفره کوچک شده بازنشستگان. به سازمان تامین اجتماعی طمع نکنند که علاوه بر ماموریت‌های موجود، با فرمان رهبر انقلاب باید دست خالی مانده هموطنان‌مان از شرایط کرونایی را هم بگیرد. این قشر نجیب و مظلوم بازنشستگان، به کرامت، لقمه خود را با برادر و خواهر خود را تقسیم می‌کنند اما قطعا رضا نخواهند داد، دولتیان و مجلسیان قیچی در سفره هر روز کوچک‌شده‌شان نهند و بدهی انباشت شده 400 هزارمیلیارد تومانی خود را پس نداده، آنچه با هزار زحمت و البته منت دولتیان، برای متناسب‌سازی حقوق‌ها اختصاص یافته را برگردانند! رضا نخواهند داد به این خاصه خرجی از دست‌های پینه بسته. این مصداق روشن حق‌الناس است. آن هم نجیب‌ترین، غریب‌ترین و مظلوم‌ترین بخش "ناس". اما اینان را به "اله‌الناس" ایمانی محکم است و غیرت او را بر حق خویش می‌دانند لذا با درک درست شرایط، پا به خیابان نمی‌گذارند برای اعتراض بلکه رسانه‌ها هستند که در راستای ماموریت دینی و اخلاقی و ملی و حرفه‌ای خود حرف آنان را بدون لکنت زبان بیان می‌کنند و مسئولان را هشدار می‌دهند که دست از این سفره کوتاه بردارند و برای طرح‌های معیشتی خویش به سراغ بودجه عمومی‌بروند که حق همگان است نه منابع تامین اجتماعی که ریال به ریالش به عرق جبینِ کارگران، متبرک شده است. طرفه این که تامین اجتماعی را حساب در اختیار و قلک اختصاصی نپندارند که حاصل رنج‌های فراوان کارگران است که فقط برای تمشیت زندگی و ارتقای سطح زندگی خودشان باید مصرف شود. هر برنامه‌‌‌ای جز این مشروع نیست.

ب / شماره 4318 / سه شنبه ۰6 آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 /

فریادرسی هست آیا؟

در زمین فریادرسی پیدا می‌شود یا باید دست به آسمان بلند کرد؟ این گزاره بیش از همیشه در ذهن بازنشستگان تامین اجتماعی، نقش می‌بندد که می‌خوانند و می‌شنوند که دولتیان و مجلسیان می‌خواهند طرح یارانه معیشتی را از جیب آنان عملیاتی کنند. خیلی هم راحت پز حاتم طائی شدن می‌دهند چون می‌دانند ریالی از سفره امروز و فردایشان برداشته نمی‌شود چون همه خرج قرار است از کیسه میهمان، که همان بازنشستگان تامین اجتماعی هستند پرداخت شود! یک بار صحبت از طرح حاج بابایی به میان می‌آید و دیگر بار حرف دولت. اما هرچه هست باید برایش در سرفصل‌های بودجه، تدبیر کنند نه از سفره کوچک شده بازنشستگان. به سازمان تامین اجتماعی طمع نکنند که علاوه بر ماموریت‌های موجود، با فرمان رهبر انقلاب باید دست خالی مانده هموطنان‌مان از شرایط کرونایی را هم بگیرد. این قشر نجیب و مظلوم بازنشستگان، به کرامت، لقمه خود را با برادر و خواهر خود را تقسیم می‌کنند اما قطعا رضا نخواهند داد، دولتیان و مجلسیان قیچی در سفره هر روز کوچک‌شده‌شان نهند و بدهی انباشت شده 400 هزارمیلیارد تومانی خود را پس نداده، آنچه با هزار زحمت و البته منت دولتیان، برای متناسب‌سازی حقوق‌ها اختصاص یافته را برگردانند!. رضا نخواهند داد به این خاصه خرجی از دست‌های پینه بسته. این مصداق روشن حق‌الناس است. آن هم نجیب‌ترین، غریب‌ترین و مظلوم‌ترین بخش "ناس". اما اینان را به "رب‌الناس" ایمانی محکم است و غیرت او را بر حق خویش می‌دانند لذا با درک درست شرایط، پا به خیابان نمی‌گذارند برای اعتراض بلکه رسانه‌ها هستند که در راستای ماموریت دینی و اخلاقی و ملی و حرفه‌ای خود حرف آنان را بدون لکنت زبان بیان می‌کنند و مسئولان را هشدار می‌دهند که دست از این سفره کوتاه بردارند و برای طرح‌های معیشتی خویش به سراغ بودجه عمومی‌بروند که حق همگان است نه منابع تامین اجتماعی که ریال به ریالش به عرق جبینِ کارگران، متبرک شده است.
نه، تصمیم‌گیران محترم، تامین اجتماعی، حساب جاری شما نیست که به اعتبار آن برای طرح‌های خود چک بکشید. صاحب دارد این سازمان.صاحبانش هم بیمه‌پردازانی هستند که برای پرداخت هر ریالش، لقمه‌ای کوچک کرده‌اند و نیمه سیر از سر سفره برخاسته‌اند تا فردا دست‌شان پیش کسی حتی دولت دراز نباشد. حرمت بگذاریدشان و بی‌خبر و غفلت‌زده نپنداریدشان که همه چیز را می‌دانند و عیار خدمت همگان را بارها سنجیده‌اند.
امروز هم "هشدار نائب رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس به تضییع حقوق مستمری بگیران و بازنشستگان" را شنیده‌اند و خوانده‌اند صحبت‌های ولی اسماعیلی را که؛ "می‌خواهند از حق و حقوق کارگران و مستمری‌بگیران، بودجه طرح معیشتی را تامین کنند؛ دولت به جای ضایع کردن حق مستمری‌بگیران، کارگران و بازنشستگان تامین اجتماعی برای تامین منابع، فکر دیگری کند!" همه چیز را می‌دانند و بسیاری از گفته‌ها و قول‌ها را آموخته‌اند اما هنوز امیدوارند وعده آقای نایب‌رئیس در شمار وعده‌های صادق باشد که گفت: "کمیسیون اجتماعی قطعا جلوی سوءاستفاده دولت در تامین طرح معیشت از منابع تامین اجتماعی را خواهد گرفت." امیدواریم در زمین مشکل رفع شود تا دست به آسمان نبرند که خدا بر حرمت دست‌های پینه‌بسته که مستظهر به بوسه پیامبر(ص) است به شدت غیور است و حقوق‌شان را پس می‌ستاند....

جمهوری اسلامی‌/ شمـاره ۱۱۸۳۳ / دوشنبه ۰۵ آبان ۱۳۹۹ / صفحه 3 / خبر

http://jepress.ir/?newsid=242813

http://www.jepress.ir/archive/pdf/1399/08/05/3.pdf